ده توصیه مهم برای دستیابی به آموزش اثر بخش و یادگیری/تغییر رفتار بیماران
1.آموزش ها در موقعیت مناسب و با اختصاص زمان کافی و بدون تبادل احساس تعجیل به بیمار ارائه شود.
2.هر گونه موانع ارتباطی نحیطی یا شخصی بیمار از جمله درد، ترس، ازدحام،سر و صدا ،ناتوانی ها/ ویژگی های خاص بیمار قبل از آموزش کنترل و حذف شوند.
3.شیوه ها و تدابیر آموزشی متاناسب با هر مخاطب/ بیمار/ همراه طراحی و اجراء شود.
4.از جملات گویا،شفاف،قابل فهم و متناسب و در خور هر مخاطب استفاده شود.
5.هرگز از واژه های تخصصی در آموزش بیمار استفاده نشود.
6.از ابزار شیوایی بیان و شیرینی کلام که گاهی با چاشنی طنز محترمانه می تواند در تقویت ارتباط با بیمار کمک کند،استفاده شود.
7.ضمن پایبندی به محتوای علمی آموزش از جملات کلیشه ای / تکراری و ازپیش تعیین شده (بیان طوطی واری) استفاده نشود.
8.از مهارت های برقراری ارتباط موثر مانند ایجاد همدلی،مثبت گرایی،مثبت اندیشی،امید بخشی و حمایت در حین ارائه محتوای آموزش استفاده شود.
9.ارتباط انسانی با جاشنی صبر، حوصله،مهربانی و دلسوزی در حین آموزش،مبنای ارتباط با بیمار باشد.
10.قبل از ترک بالین از فراگیری دانشی،مهارتی و نگرشی بیمار اطمینان حاصل شود و در صورت نیاز جمع بندی نهایی آموزش برای بیمار مجدداً تکرار شود.